Prapremiera trzech jednoak­tówek irlandzkiego poety i dra­maturga Williama Butlera Yeatsa pod wspólnym tytułem "Upadek Cuchulaina" to przed­sięwzięcie równie ryzykowne jak poprzednia premiera "Nie­porozumienia" Camusa. Chociaż Yeatsa, tworzącego w początkach XX wieku, wiele wią­że z Wyspiańskim (obaj fascynowa­li się mitologią narodową i grecką, obaj posługiwali się językiem poe­zji i plastyczną inscenizacją), sym­bolika i styl jego sztuk wydają się dziś dość hermetyczne i obce. Sam autor przez cale życie szukał dla swojego teatru formy równie wzniosłej jak mity celtyckie, z któ­rych budował swoje poetyckie tra­gedie. Podobno na próbach swoich wczesnych sztuk w teatrze w Dubli­nie kazał aktorom deklamować w beczkach, które przesuwano na kółkach po sali. Chciał ich w ten sposób oduczyć realizmu. Później szukał inspiracji w japońskiej ope­rze No, w maskach, parawanach i nadmarionetach Craiga, w patosie greckiej tragedii, tworząc