Z inscenizacją "Nieboskiej Komedii" wystąpił Teatr Polski w Bydgoszczy. Odnotowując ten fakt, wypada przede wszystkim wyrazić satysfakcję z tego, że po okresie przesadnej nieufności wo­bec "trzeciego wieszcza" zajmuje dramaturgia Krasińskiego należne jej miejsce w codziennym życiu polskiego teatru, a stosunkowo niewielka nadal ilość premier wynika już nie z ideologicznej rezerwy, ale z samego stopnia trudności, jakie przezwyciężyć musi inscenizator, by meandrom historiozoficznej retoryki Krasińskiego sprostać. Bydgoska propozycja Zygmunta Wojdana nie rości też sobie pretensji, by dorównać w błyskotliwości przedstawieniom Hanuszkiewicza czy Swinarskiego; reżyser ograni­czył się w Bydgoszczy do podania zarysu fabularnego dramatu, ak­centując w nim wątek rewolucji. Powstał spektakl może nie fascynu­jący, ale klarowny, z czytelnym rozstawieniem akcentów myślo­wych. Pankracy i Hrabia Henryk przedstawieni są jako rzecznicy postaw społecznych, stąd